genelde dine dayanan bir eğitim sistemi vardı. Bu dönemdeki eğitim kurumları
çoğunluğu vakıf kuruluşu olan halk çocuklarına mahsus parasız sıbyan okulları
ve medreseler ile devletin üst kademelerine yüksek idareci yetiştiren Enderun
Mektebi (Saray Okulu) idi. Bu kurumlar başlangıçta ihtiyacı karşılayan ve devrin
bilimsel gelişmelerini takip eden kurumlar iken, zamanla bu özelliklerini
kaybettiler.
17.Yüzyılın sonlarından itibaren batı karşısında ilk toprak kayıplarına uğrayan
Osmanlı Devletinde bazı yenilik hareketlerine girişildi. İlk yenilikler başlangıçta
yenilginin de etkisiyle orduda başlamış ve bu alanda batılı anlamda askeri okullar
açılmıştı. Gerilemenin devam etmesi üzerine batının üstünlüğünün kabul
edilmeye başlandığı 19.yüzyıldan itibaren eski eğitim kurumlarının yanı sıra diğer
alanlarda da çeşitli seviyelerde modern mektepler açıldı. Bunlar Rüştiye, İdadi ve
Sultani adında orta dereceli okullarla, Tıbbiye (1827), Harbiye (1834), Mülkiye
(1859) ve Darülfünûn (1863) gibi yüksek okullardı. Bu durum ülkede mektepmedrese ikiliğini meydana getirdi. Ülkede ayrıca, azınlık (Rum, Ermeni, Yahudi)
ve yabancı devletler tarafından açılan misyoner okulları da faaliyetlerini sürdüren
okullar arasındaydı. Farklı din, dil ve kültüre dayalı programlarla farklı zihniyette
nesillerin yetişmesine yol açan bu kozmopolit eğitim sistemi, Cumhuriyet
dönemine kadar devam etmiştir
