Filojiston kuramı ilk defa Johann-Joackin Becher (1635-1682) tarafından ortaya atılmış, Georg-Ernst Stahl (1660-1734) tarafından geliştirilmiş ve oksijenin bulunuşuna kadar, yaklaşık çeyrek yüzyıl kimyada etkin olmuştur. Kuram yanma olgusunu açıklamak üzere ileri sürülmüştür. Filojiston kuramına göre, her yanıcı madde, biri yanıcı olmayan sabit bir madde, diğeri yanıcı olan prensip yani fılojistondan oluşur. Bir cisim ne kadar kolay yanıyorsa, o kadar fazla miktarda fılojistonu içinde barındırıyordun Buna göre, kömür ve kükürt aşağı yukarı saf filojistiktirler. Metaller oksitleştiği ve bitkisel ve hayvansal maddeler de yandıkları zaman fılojiston ortaya çıkar ve geriye fılojiston barındırmayan bir kalıntı kalır; yani, bir metal ısıtıldığında metalden fılojiston çıkar ve ortaya metal kireci kalır: Metal -fılojiston = metal kireci (oksidasyon). Eğer bu kalıntıya tekrar fılojiston eklenirse başlangıçta ısıtılan metali tekrar elde ederiz; yani, yanma sonucunda ortaya çıkan kalıntı, fılojistonca zengin olan kömür ile tekrar ısıtılırsa, kalıntıya fılojiston eklenir ve orijinal metal tekrar elde edilir. Buna göre, Metal kireci + fılojiston = Metal (reduksiyon)'âir. O halde yanma bir ayrışmadır. Becher, yanan cisimlerden çıkan bu maddeyi terra pinguis olarak adlandırmış, ancak daha sonra Stahl, buna ateş prensibi (ya da ateş ruhu) anlamına gelen filojiston adını vermişti
