14. yüzyıl Anadolu’da Türk beyliklerinin egemen olduğu bir dönemdir. Bu sebeple ‘Beylikler Dönemi’ olarak da adlandırıldığı olur. Bu dönemin Türk edebiyatı açısından en büyük özelliği, şair ve yazarlarca Türkçeye büyük ilgi gösterilmiş olmasıdır. Öyle ki bu dönemde yazılan eserlerin dili sonraki dönemlerle karşılaştırıldığında oldukça sade ve anlaşılırdır. Arapça ve Farsça kelime sayısı sınırlıdır.