Yalnızlık ve kimsesizlik
Teleffuzu zor iki kelime
Hele onları yaşamak
Düşman başına bile diyemeyeceğim
İnsanı çatır çatır dağıtan bir talihsiz yelpaze
Açıldıkça kapanmayacak bir yara halini alır adeta
Öyle bir yara ki çürüdükçe acısı da derinleşir
Peki yalnızlık mı, kimsesizlik mi?
Hangisi daha zor?
Nerden bakarsanız bakın, yalnızlık kimsesizlikten daha zor!
Yalnızsanız koca bir sessizliksiniz!
Veya sıfıra sıfır, elde var sıfırsınız
Sanırım yalnızlık hiçliğin öteki adı
Aynada yansıyan yüzünüzden başka bir surete sahip değilsiniz
Çıplaksınız!
Düşünsenize, kimsesizliğinize ağlayacak birilerini bulabilirsiniz
Ama yalnızlığınıza çok zor
Çünkü kimsesizliği siz seçmezsiniz!
Oysa yalnızlık sizin seçiminiz
İnsanları çevrenizden yok etmek sizin eseriniz
Birilerinden eksilmek ya da birilerini eksiltmek size bağlı
Öyle veya böyle saf dışı kalmak güç
Yorgun düşer insanoğlu
Sağa sola çatacak yer arar
Bulamaz!
Duvarların bile dili tutulur
Cayır cayır yanarasınız
Dört duvardan bin nasihat işitmeye başlarsınız
Ama o parçalanamaz sessizlik bir bomba gibi düşüverir şakaklarınıza
En derin kuytularda boğuluverirsiniz
Derken şekli şemali bozuk bir hayat önüzde akar
Bozguna uğramış hissedersiniz adeta
Paylaşılanlar varlığını yitirir
Sevinçler kursakta kalır
Koyu, kapkara bir duman yükselir göğe
Tüm mavilik, yalnızlığınızı anlatan çığlıkla yankılanır
Yalnızlık adınızı mırıldamaya başlar
Ne yazık ki kimsesizler bile duyamaz sizi
Uzattığınızda kimse elinizi tutmaz
Bölük pörçük uykulara gebe kalırsınız
İçinizdeki adalar kopar bir bir
Bir bir ve tek tek
Gramafondaki plak susar
Gemilerin bir kez daha uğramayacağı liman oluverirsiniz
Güneşe doğru açmayacak ayçiçeklerinizle, geçmiş zaman çekimlerinde bulursunuz kendinizi
Yalnız yaşlanırsınız
Üşüdüğünüz zaman sırtınızı örtecek bir elden mahrum, tatlı bir tebessümden yoksun yaşlanırsınız!
Bulutların en alçak, havanın en basık halinde göçüp gidersiniz usulca
Kimsenin haberi olmaz!
Yalnız yaşadı, yalnız öldü derler adınıza çok zorda; o kadar yardımcı olmuşumdur heralde uzunda
