Kızgın güneşin
ve kumların ortasında uzanmış, çocuk sesleriyle karışık dalga sesleri eşliğinde
kitabımı okuyordum ki, ayağıma bir tarafı yırtılmış çocuk kolluğu uçtu
geldi.
Tuttum tabi refleksle ve sahibi kim acaba diye sağıma soluma bakındım.
Arkamdaki şemsiyede oturan yaşlı kadının torunununmuş. Uzatınca koştu
aldı.
Aradan çok değil 10 dakika kadar bir süre geçmişti ki, kolluk yine
uçtu. Bu sefer kahraman bir amcaydı. Kolluğun yırtık olduğunu, denizde
kullanmanın tehlikeli olabileceğini söyleyip, yaşlı teyzenin yanına
koydu.
Yaşlı teyze de “Zaten deminden beri atıyoruz denize, tutup tutup
geliyorsunuz” dedi.
Oha dedim tabi ama içimden. Aradan yine birkaç
sayfalık süre geçmişti ki, kolluk yine ayağıma takıldı. O anda kan beynime
sıçradı. Aldım kolluğu yerden, kadına yedirmedim tabi
- “Kolluğunuz
yine uçtu, eğer artık kullanmayacaksanız denizlerimiz çöplük değil, kumsalın
bitişinde çöp bidonları var, oraya atabilirsiniz” dedim.
- “Hıh!”
dedi sadece.
Şortumu, terliğimi giyip, havlumu topladım, kitabımı alıp,
uzaklaşırken arkamı döndüğümde önünün açılmasını fırsat bilen teyze kolluğu
çoktan yeniden yollamıştı.
Yazı boyunca da sadece yaşına saygımdan teyze
dediğim o kadının kafasını oracıkta kuma gömmemek için sabır çekip
yürüdüm.
Yaşadığımız dünyayı temiz tutmak bu kadar mı zor. İlginç!
