Birbirine yılan gibi dolanmış binlerce kökten oluşan bir gövdesi vardı. Sanki kökleri toprağın yüzüne vurmuştu. Tuhaf ağacın tuhaf sesli kuşlarını dinlerken, romandan bir cümle bugünlerde içimden hiç eksik olmayan hüznü yine uyandırıyor: “Her şey bitiyor, her şey ölüyor!
