Uyandım, daha dün doğan yavrularıma baktım,baktım bakmasınada beyaz tüylü olan acıdan kıvranıyordu korktum hemde çok korktum miyavlıyordu yavrucağız belki açlıktandır diye yaşadığımız apartmanın önüne koyulan salamlardan bir tanesini getirdim yiyemedi bile o kadar kötüydü tam onu son çare olarak ağızıma alıp sokağa belki bir insan yardım eder diye götürecektimki... Gözünden bir damla yaş geldi yavrumun, miyavlamalar kesildi ama bir ses duydum miyavlama değildi insan sesine benzettim etrafıma baktım ve aralarından birinin yaşıyormu ölümü anlayamadığım yavrularımı korumak için arkaya doğru gidip kuyruğumu kabarttım,küçük bir çocuktu ağlıyordu, annesinin elini tutup anne bak dün gördüğüm kedi yavruları bunlardı ama baksana benim en beğendiğim tars dönmüş hareketsiz,y ya öldüyse"dedi ve dahada yüksek sesle ağlamaya başladı ,gözyaşlarını silerek annesine"anne lütfen onu veterinere götürelim "dedi ama o cadı"of efe senle uğraşamam dedi.çok iğrenç bir insanmış .olanlara tepki göstermemeliydim çünkü karnını doyurmam gerken 4 yavrum vardı, onları besledim kendime apartmanın önündki salamlardan alıp yedim.akşam yavaş yavaş çöküyordu ,o çocuktu yine emindim ,belliki sabahki çocuk annesinin izni olmadan gelmişti "korkmayın size yiyecek bırakmaya geldim" dedi ve koca bir kaseye benzeyen şeyle ekmekli süt getirdi ,keşke herkes senin gibi olsa küçük yavrucak. Gitti ben ve yavrularımda yavaş yavaş uykuya daldık...
