Cevap:
Savaş sonrası yıllarda her evden en az bir kayıp vardı. Dedem ve babam da savaşa katılmıştı. Dedem geri dönmüş ama babam geri dönememişti. En acı kayıplarımızdan biri olmuştu ama şehadete ermesi bizi memnun ediyor ve bizi mutlu kılıyordu. Bu nedenle metanetimizi koruyorduk.
Her şey bitti derken düşman işgali batı tarafından ülkemizi sarmaya ve dört koldan yayılmaya başladı. Eli silah tutan herkes daha doğrusu savaşın geride bıraktığı herkes vatan müdafaasında vazife üstlenecek dediler. Kimseye sormadan biz de sokaklara çıkmaya ve mahallemizin belli alanlarında konuşlanmaya başladık.
Erzurum’un bir köyünde bütün bu olanlara inanmıyordum. Ama babam gibi şehit olmaya yaklaştığımı hissediyordum. Cennette de beraber olabilecektik. Düşman doğudan akın yapıyor biz de mahallenin kuzey ve güneyinden ateş hattı oluşturuyorduk.
Düşman etkili olmaya çalışıyordu. Fakat biz de göz açtırmıyorduk. Dedem ve kardeşlerim yanımdaydı. Silahımı bırakmıyor mühimmatımı da sürekli kontrol ediyordum. Toplandığımız yerden ayrıldım. Sokaklarda dolaşmaya ve evleri basanlara karşı mücadele etmeye karar verdim.
Tek tek evleri dolaşmaya başladım. Bir evde düşmana rastladım. İki kişiydiler. Bir çocuğu ağlatarak dövüyorlardı. Saçını çekip yüzüne yumruklar atıyorlardı. İşler çığırından çıkıyordu, daha kötü şeyler oluyordu. Ateş ettim. Birini vurdum, karşılık verdiler, ciğerimden vuruldum. Tekrar ateş ettim ve bana ateş edeni de vurdum. Ev halkını kurtardım. Onlar da bana yardım ettiler.
Beni eve taşıdılar. Babama yaklaştığımı hissediyordum. Fakat ilk yardım yaptılar ve belli bir zaman sonra kendime geldim. Dedem başımda Kur’an-ı Kerim okuyordu, gözlerimden yaşlar akıyordu.
