umarım güzel olmuştur
Açıklama:
yine ellerimi cebime atmış boş sokakta ilerliyordum. Daha demin istifa etmiştim mesleğimden, garsonluktan. Okuduğum okulda gıcık olduğum kızlar çalıştığım yere gelip beni ezikleyici hareketlerde bulunmuş ve bana iftira atarak işten artırmıştı. Ama ben şimdi nasıl eve gidicem ? Hasta dedemin yüzüne nasıl bakicaktim. Kapının önüne geldim bile, titrek masum ellerimi zile yaklaştırırken kapı açıldı ve bal elinde çöp poşeti ile dibimde durdu. " al bakalım önce bunu at sonra eve gel konuşmam gereken bir konu var " işte beni tedirgin eden o cümleyi duyduktan sonra beni eve hiçbir güç sokamaz.. Çöpü attım ve eve girdim, dedem, yoktu yerinde. " anne dedem nerede ?" dediğimde bir anda " öldü " ağzımdan o klasik " ne ? " bile çıkmadı, çıkamadı. Dedem yaşıyorken herkes kendi halinde idi bu evde, selam vermeyi geç yüzümüzü görmedik. Aynı bir kavanozun içinde olan su ve yağ gibi. Ama artık daha beraber olmalıyız. Onlara bir anda " işten kovuldum " dedim. Annem biraz yüzüme baktı, ardından da yere. soğuk bir şekilde " odana git " dedi. Anne kelimesinin e harbine daha gelmeden sözümü keserek ve bağırarak " ODANA GİT VE SAKIN ORADAN ÇIKMA " dedi. Gözlerimden firar etmeye çalışan gözyaşlarım ile odama gittim ve kapımı kilitleyip ışığı kapatın yorganın altına girdim. Beni anlamıyorlar, dinlemiyorlar. Düşünüyorum, üzgünler ama o sadece senin baban değil benim de dedem diyemiyorum işte.
Birkaç saat yorganın altında agladim ancak bu beni engellemedi. Ben burada olmak istemiyorum artik çünkü bu yaptıkları ilk değil ama son olabilir
Küçük bir çanta hazırladım ve zaten giriş katta olan penceremden aşağıya atladım. Nereye gideceğimi bilmeden yürürken caddeye çıktım. Ve ardından beyaz bir ışık,korna ve gerisi karanlık. Kim bilir, belki 5 dakika sonra açıcam gözlerimi ya da asla.
