Stendhal "Ben bir romancıyım ve yol boyunca her şeye ayna tutarım." diyordu. Ben de bir romancıyım ama yol boyunca ayna tutamam artık. Çünkü değil yol; şehirler, ülkeler, kıtalar boyunca ayna tutuldu ve dünya tamamen aynaya dönüştü. Şimdi ben bu aynanın içinde, tam da onun göstermediği ve göremediği bir yerdeyim. Stendhal’dan ilham alan ve olanı olduğu gibi vermenin gerekliliğini benimseyenler beni eleştirse de fikrimi değiştireceğimi sanmıyorum.

Bu sözleri söyleyen kişinin aşağıdaki metinlerden hangisini beğenmesi beklenir?

A) Üsküdar’da Paşakapısı’nın biraz ötesinde, mezarlıkların karşısındaki boş arsa üzerinde bulunan ahşap evde yaşıyoruz. Kapının önüne oturmuş, siyah servilerin arkasındaki akşam gölgelerinin arasında kalan taşlara bakarak annemi bekliyorum.

B) Bu su, her yerde bulunmaz ha! Halis Solfasol suyu. Başka yerde Solfasol niyetine birtakım sular içersiniz ama buna benzemez. Asıl su, köyün üst yanındaki kaynaktan çıkar. Fakat sucular oraya gitmeye üşendikleri için aşağıdaki çeşmeden doldurup getirirler.

C) Yol kenarındaki solmuş gülleri dikenlerinden ayırırken sessiz bir tekerlek gibi dönüp duruyor zaman. Şimdi bir yağmur yağsa, gölgesinden sadece gözlerini seçebildiğim camlara tanıdık yüzleri fısıldasa...

D) Kalktı, sağdaki odanın açık kapısı önünde durdu. İçeriyi gözden geçirdi. Karşıda bir sedir, yerde yırtık ve kirli bir kilim, sağda aynalı bir dolap, tam karşı duvarda ise Necati’nin orta büyüklükte bir fotoğrafı…