Gecedeki Hiçlik
O gece hayatımde beni mutlu edebilen tek insanla beraber gizli yerimize gidecektik.
Yola çıkmıştık ama sanki farklı ve garip olan bir şeyler vardı. Konuşarak ilerliyorduk ve şunu söyledi;
-"Sence de bugün hava da bir gariplik yok mu?"
Şaşkındım çünkü bende aynı şeyleri düşünmüştüm.
-"Evet, evet öyle" diyerek ilerlemeye devam ettik.
Sonunda kendi yerimize gelmiştik burası sadece en yakın dostumla, benim bildiğimiz bir yerdi. Düzenledik ev gibi yaptık ve çok iyi bir şekilde saklıyoruz. Içeriye girdiğimizde bir şeyler yemek için atıştırmalık hazırladık ama hala bi tuhaflık vardı. Anlam veremiyorduk, ikimizde bunun farkindaydik ama bundan bahsetmiyorduk. Dışarıdan bir kaç çıtırtı sesi geldi. Pek umursamadık ama sesler devam etti. Sonunda alex bana döndü ve
-"Ben bir gidip bakacağım hemen dönerim" diyerek çıktı.
Bir kaç dakika geçti ama içeriye geri dönmedi. Artık bu hissettiğim içimdeki tuhaflık daha da artmıştı. Alex'e seslendim ama cevap gelmedi. Hemen peşinden gidip baktım. Etrafta kimse yoktu ve sesler de kesilmişti. Sadece gökyüzünün karamsarlığı ve etraftaki kasvet vardı. Bakındım, seslendim ama Alex yoktu. Tetirgin olmaya başlamıştım. Etrafta onu aradım her köşeye baktım ama yoktu. Bir hiçliğin ortasında kalmış ve en yakın dostunu da o hiçlik tarafından kaybetmiş bir şekilde öylece bakıyordum olduğum yerde. Ne ben oradan ayrılabildim, ne de Alex ortaya çıktı. Gecedeki tuhaflık kendini belli etmisti. Almıştı onu hiçliğine ve yoktu yapılabilecek bir şey.
Kolay gelsin.
