Cevap:
Çocukluğumda çok yaramaz bir kızdım. Annem, eşe dosta benden söz ederken “Benim kız öyle yaramaz ki gün olur düz duvara tırmanır, gün olur gökyüzüne kement atar.” derdi. Annemin bu sözlerini, hep belleğimin başköşesinde sakladım. Pek çok kez kendimi, kimliğimi, bu sözleri ölçüt alarak irdeledim. Anneme hep hak verdim. Nice büyüsem, olgun- laşsam da ben hep, o gökyüzüne kement atan kız olarak kaldım.
“Gökyüzüne kement atmak” deyimi mesleğimle de örtüşüyor. Başka bir deyişle, yazma eylemimin özeti oluyor. Çünkü eserlerimi yazarken bir bakıma gökyüzüne kement atıyorum. Düşler, düşünceler, türlü fr, en çok da yüreğime sığdıramayacağım kadar sevgi ve coşku yakalıyorum.
