Zamanın birinde 13 yaşlarında bir çocuk olan Ali yüreği sevgi dolu biriymiş. Karakteriyle davranışlarıyla terbiyeli ve saygılı oluğunu herkes görürmüş. Mahallede evde ve okulda güvenilir ve iyilik sahibi olarak bilinen çocukmuş. Bir gün sabah mutlu bir şekilde uyanmış. Ailesiyle kahvaltı yapmış ve okula gitmek için yola çıkmış. Yolda yürürken kendisi yaşlarında bir çocuğun ağladığını görmüş ve yanına doğru ilerlemiş. Bir de baksa ki ağlayan çocuk eski mahallelerinden ilkokul arkadaşı olan ama çoktandır görmediği Mehmet isimli arkadaşıymış. Neden ağladığını öğrenmek için yanına oturmuş ve onunla konuşmuş. Ödevlerini yapamadığını ve bu şekilde okula gitmek istemediği için ağlamaktaymış. Ali hemen ona yardım etmek istemiş. Birlikte bir pastaneye oturup ödevlerine yardımcı olmuş. Ona kendi parsıyla simit ve çay söylemiş.
Çünkü Ali cömert bir çocukmuş. Eski arkadaşı Mehmet Alinin bu davranışlarından çok mutlu olmuş ve yüzü gülmüş. Birlikte okulun yolunu tutmuşlar. Oysa aynı okulda okuyorlarmış ve Mehmetlerde Ali’nin mahallesine taşınmışlarmış. Ali arkadaşına dönerek demiş ki bu kadar ağlamana üzülmene gerek yoktu sizin öğretmeninizi tanıyorum çok anlayışlı biridir demiş.
Mehmet ile Ali zamanla arkadaşlıkları dostluğa dönüşmeye başlamış. Ali de Mehmet in cömertliğine, yardım severliğine, zorda kaldığında kendisine iyilik yapmasına hayran olmuş. Zamanla zor günlerinde de mutlu günlerinde de birbirlerini yalnız bırakmamışlar. Birbirlerine o kadar güven vermişler ki hiçbir sırlarını açığa çıkarmamış ve verdikleri sözlere hep sadık kalmışlar. Ali çok hasta olduğunda hastaneye ilk gelen dostu Mehmet olmuş. O günden sonra dostluğun önemini arkadaşlarına anlatarak örnek olmuşlar.
İYİ DERSLER DİLERİM...
