Cevap:
Empati İzlenimi
Açıklama:
Merhaba. Benim adım Ahmet. Ben 25 yaşındayım. Ailemle birlikte yaşıyorum. 3 yıl önce sağ bacağımı bir inşaat asansörüne sıkıştırarak onu kaybettim. 22 yaşına kadar sağlıklıydım. Uzun yolları yürüyebiliyor sonu olmayan merdivenleri çıkabiliyordum. Ancak bu olaydan sonra bacağımı kaybedince artık bana iki tane koltuk altı baston arkadaşlık etmeye başladı.
Bazen de tekerlekli sandalye kullanıyorum. Aileme destek olmak için gece gündüz inşaatta çalışırdım ancak bacağımı kaybedince artık iş bulmakta zorlanıyorum ve çalışamıyorum. İşe alan insanlarda iyi performans sergileyemediğim için beni işten çıkartıyorlar. Dünyalar iyisi bir annem var.
Babam ben çocukken o da inşaattan düşerek ölmüş. Annem bana hamile kalınca babam daha çok çalışmaya başlamış ve artık geceleride çalışıyormuş. Ama bir gün karanlıkta bir demirin ayağına dolanması sonucu çatıdan aşağı düşerek hayatını kaybetmiş. Babamı sadece fotoğraflarda gördüm. Ona bir kez bile baba diyemedim. Maddi sıkıntılarımız yüzünden okulumu bırakıp ben de inşaatlarda çalışmaya başlamıştım. Ancak anlıyorum ki sağlık başka birşey. Artık eskisi kadar kolay iş bulamıyorum. Uzun yolları yürüyemiyorum. Arkadaşlarımla koşamıyorum. Sabahları annem ben yorulmayım diye kahvaltımı yatağıma getiriyor. Öğlene kadar kitap ve gazete haberleri okuyorum. Gazeletelerde genelde engelliler için iş ilanları arıyorum. Daha sonra biraz hava almak için öğlen yemeğinden sonra evimizin önünde ki parka iniyorum. Tekerlekli sandalyeme oturuyorum ve annem beni merdivenlerden indiriyor. Merdivenlerden indikten sonra kendim parka gidiyorum ve orada büyük kavak ağaçlarını izliyorum. Ağaçların arasında ötüşen serçe kuşları adeta bana umutlu olmam için bir şarkı söylüyorlar. Onları dinlerken parkta koşan çocukları ve sevgilisiyle yürüyen genç arkadaşları izliyorum. Daha sonra eve dönüyorum ve biraz televizyon izliyorum. Bazen kanalları değiştirirken koşu yarışlarını görüyorum ve bu biraz beni üzüyor. İçime sıkıntı girince televizyonu kapatıyorum. Daha sonra boş boş tavana bakıyorum. Tavana bakarken gözümde bir anda bacağımın olduğu zamanlar aklımda canlanıyor. Arkadaşlarımı kovaladığım günler geliyor. Kız arkadaşımla saklanbaç oynadığım günler geliyor. Bunları düşünmek istemesemde aklıma sürekli geliyor ve istemsizce gözlerimden yaşlar akıyor. Bazen annemi ağlarken görüyorum. Neden ağladığını sorduğumda göz yaşlarını silip gözüne toz kaçtığını söylüyor ama ben herşeyin farkındayım. Eskiden uçsuz bucaksız yolları dinlenmeden yürüyebilen bendim. Ancak şimdi tuvalete bile beni annem götürüyor. Benim adım Ahmet. 22 yaşında eve ekmek götürüp annemi kimseye muhtaç etmemek için baba mesleği inşaatçılık işini yaparken bacağını kaybeden Ahmet. Eğer bu satırları okuyorsan bilki arkadaşım ben çoktan öldüm. Çünkü yoksulluğa ve bacağımı kaybetmeye en kötüsü ise Annemi her gün ağlarken görmeye dayanamadım. Evde ki doğalgaz vanasını açarak intihar ettim. Eğer ki bu yazıyı okuyorsan arkadaşım sağlığının kıymetini bil ve sevdiklerini asla üzme . Satılarımı burada sonlandırıyorum. Hayatında sana başarılar diliyorum ve en iyi dileklerimi sunuyuorum. Kendine iyi bak.
