Açıklama:
Kendine İyi Bak kitabından küçük bir bölüm
…insanın mutlu olması için illa ki birinin elini tutması mı gerekiyor? mesela bazen benim elim çok arayıp, “sonunda tam da kendime göre, aradığımı buldum.” diyerek bir kazağı tutabiliyor, bazen çıkmasını dört gözle beklediğim bir kitabı da, “sonunda çıktı.” diyerek tutup ona sarılabiliyor, bazen vizyona girmesini heyecanla beklediğim sinema biletini de çok severek tutabiliyor… illa ki bir insanın tuttuğu elle mi “mutlu” olacağım?
“tamam, olacağım.”
belki biraz garip bir düşünce ama…
sinema bileti seni terk etmiyor mesela, kitaplar üzmüyor, aldığın kazak seni aldatmıyor.
insan yalnızlığa alıştığında da onun elinden tutan şeyler var; onu hayata bağlayan, sevindiren, heyecanlandıran… sonuç olarak yalnızlığa alışmak hem güzel hem de kötü bir şey. ama emin olduğum tek şey var, o da arayıp zar zor bulduğum bir kazak kadar “bana yakışan”, bir sinema bileti gibi “çok özel”, dört gözle beklediğim bir kitap gibi “çok anlamlı” değilsen; ben böyle de mutluyum zaten…
