Doğu Sorunu veya Şark Meselesi, 18. yüzyıl sonlarından 20. yüzyılın başlarına kadar süren Osmanlı'nın istikrarsızlık döneminde Avrupa devletlerinin stratejik ve politik rekabetlerini ifade eden tarihi bir terimdir.[1]
Osmanlı İmparatorluğu, topraklarının en geniş olduğu zaman (1683) Yakın Doğu ve Kuzey Afrika ile Orta ve Güneydoğu Avrupa'daki toprakları kontrol etmekteydi.
Artık hasta adam olarak adlandırılan Osmanlı'nın güç kaybetmesiyle denge unsurlarının bozulmaya başlaması Avrupa'yı tehlike altına sokmuştu. Bazı Avrupa devletleri çözüm olarak küçük bir Osmanlı Devleti'nin yaşatılması gerektiğini savunurken bazıları ise tamamen ortadan kalkması gerektiğini savunuyordu. Bunun sonucunda Avusturya-Macaristan ve Rusya Balkanlar'a doğru yayılmaya geçmişti. İngilizler ise çıkarları doğrultusunda zaman zaman Osmanlı'ya destek vererek bu yayılmaları engelleme yolunu seçti. Yunan Ayaklanması ve Kavalalı Mehmet Ali Paşa'nın ayaklanmaları ile gelişen Doğu Sorunu, çeşitli savaş, antlaşma ve konferanslar sonucunda Osmanlı Devleti'nin ortadan kalkması ile son buldu.
