yasadigimiz dunyanin ve bedenlerimizin isleyisi bile sasirtici bir sekilde umut edebilmeye uygun tasarlanmistir.. an gelir bogazimiza kadar uzuntu ve umutsuzlugumuzun icinde boguluruz.. belki bir sure uykusuz ve gidasiz yasar, gozlerimiz ve kafamiz portleyene kadar dusunup dururuz.. en icinden cikilmaz durumda bile eninde sonunda uyuruz.. ve aslinda her yeni uyanis daha umutlu olur.. hic uyumadan hayati kesintisiz yasayan organizmalar olsaydik, bir sureligine ara vermeseydik, belki de umut pek azimizda bulunan bir meziyet olurdu..
yasadigimiz dunya bize umudu ogretir sanki.. agaclarin her bahar cicek acip yeserecegini umut ederiz, her soguk kisin ardindan yazin gelecegini de -hatta bunlari biliriz, facia ile dunya yasami son bulabilecek olsa bile-.. olumlerin kisa bir sure yiprattigi ruhumuz, dogumlarla yine umut etmeye devam eder..
umudu arayipta bulamadigini dusunen pek cogumuzun, yasanilan tum olumsuz kosullara (memleketin hali, savaslar, olumler, kayiplar, hastaliklar.. vs.) ragmen, sahip olduklarina ve olabileceklerine (aile, sevgili, dost, bir goz oda, saglikli bir akil ya da beden / her ikisi de..vs.)bakmasi gerekir aslinda.. cunku hic kimse tum dunyayi degistiremez.. ancak kendini ve sahip oldugu yasam alanini etkileyebilir.. ve tum degisimler once bir kisi ile baslar..
"kendimizle"..
