Sagot :
Her insan, hedeflediği hemen her şeyi başarabilir. Yeteneksizlik veya başarısızlık korkusu insanın kendi kurgusudur. İsteklerinizin yerine gelebilmesi için, değişmek, değişimlere olumlu bakmak ve kendini geliştirebilmek asıl problemdir.
Zorunlu bazı nedenlerden dolayı yazılarıma bu kadar ara verdiğim için tüm dostlardan özür dilerim. Bu sefer yazıya affınıza sığınarak bir fıkra ile başlamak isterim. Vakti zamanında adamın birine bir misafir gelir. Ev sahibi müsait olmadığı halde, misafir geri çevrilmez âdetinden olsa gerek misafiri buyur eder. Misafir yoldan geldiği için haliyle açtır. Misafire imkân dâhilinde gerekli ikramlar yapılır. Misafir karnını doyurup dinlendikten sonra yola koyulmak için kalkar ama aslında içten içe de gitmek istemez. Ev sahibi misafirini yolcu ederken, ev hali olarak hiç müsait olmadığı halde, prosedür gereği; kalsaydınız diye teklif yapar ama aslında müsait olmadığı için kalmasını da hiç istemez. Tabi gitmek istemeyen misafir de kalma teklifini hemencecik kabul eder ve: At’ımı nereye bağlayayım? Diye sorar. Bu durum karşısında bir hayli zor durumda kalan ev sahibi de içindeki sıkıntıyı sözcüklerine de yansıtarak; ‘‘At’ını benim dilime bağla’’ diye cevap verir… Bu fıkrayı neden yazdın? Diye sorabilirsiniz. Hani bir önceki yazımı iddialı cümlelerle bitirmiştim ya…
Aslında bu yazımı, şahsıma münhasır bazı sorunlardan dolayı bu sitede yazacağım son yazı olarak düşünmüştüm. En azından daha rahat yazı yazabileceğim bir zamana kadar ara vermeyi düşünmüştüm. Ancak vakıa ve sürecin, yanlış anlaşılmalara sebebiyet vereceği endişesi ve bir önceki yazımın iddialı sonuç cümleleri böyle bir karar almamı engelledi. Dolayısı ile olumsuzluklara rağmen, şartları zorlayarak en azından bir yazı dizisini yazmaya çalışacağım. Rabbim hayırlısını nasip etsin!
Hedefe giden yol konusuna girmeden önce şu ideoloji meselesi ile ilgili birkaç kelam etmeden geçemeyeceğim. Artık At’ınızı nereye bağlarsınızJ bilmem ama bana göre bu konu; hiçbir konuya kurban edilemeyecek kadar önemli bir konudur. Konunun bu haliyle bir sonuca varacağını düşünmediğimi de ayrıca belirtmek istiyorum. Çünkü her reddiyeye bir reddiye yazılır ve bu durum uzayıp gider. Köşe yazıları ile bir sonuca varmanın zor olacağını düşünüyorum. Yanlış anlaşılmasın Internet üzerinden şeffaf bir şekilde tartışılmasın demiyorum. Elbette bir fikir ya da proje, tartışıldığı oranda, olgunlaşır ve hak ettiği gerçek değerini bulur. Ben de tartışılsın istiyorum. Ama bu proje bu hali ile zaten tartışılmıyor ki… Çok önemli olan bir proje eğer tartışılmıyorsa bunun Dört nedeni olabilir:
1- Projenin, projeye muhatap olan insanlar tarafından, bütünü ile kabullenilmiş olma durumudur ki böyle bir şey olduğunu sanmıyorum.
2- Proje, ait olduğu sahibinden dolayı tartışılmıyordur. Bu hem kötü hem de kabul edemeyeceğimiz bir durumdur.
3- Proje ile ilgili söz söyleyebilecek insanların, son zamanların en büyük hastalığı olan ilgisizlik, tembellik ve de işi başkasına havale etme hastalığı ile malul olma durumundan dolayı sessiz kalmalarıdır ki bu hem vahim hem de vebaldir.
4- Proje ile ilgili söz söyleyebilecek insanların kalmamış olması durumudur ki bu daha da kötü bir durumdur.
Bana göre bir proje ya da fikir, bütün detay ve argümanları ile hazırlanıp, vicahi görüşmelerle belli bir olgunluğa kavuşturulduktan ve de maksimum bir konsensüs sağlandıktan sonra sunulur. Bazı arkadaşlar; ‘‘Biz neyi talep ediyoruz’’ kitabına atıf yapıp bu proje ile ilgili konsensüs, zaten sağlandı diyebilir. Ancak ben buna kesinlikle katılmıyorum. Çünkü kitap; vakıayı(Toplumsal şartları) esas alarak, özgürlükçü bir toplumun inşası için özgürlük ortak paydasında mücadele etmenin daha makul olduğunu, konu ile ilgili islami ve akli delilleri, tarihi arka planıyla beraber işleyerek sunuyor. Fakat vakıanın dayattığı doğruları savunurken, geçmişte yaşanmış ve gelecekte bize göre kesinlikle yaşanacak olan ‘ideal’i döverek savunmuyor. İşte karşı çıktığım nokta da, kitapta yapılmadığı halde şu an hiç gereği yokken yapılan; toplumsal şartların dayattığı doğruyu savunurken, yine toplumsal şartların değişmesi durumunda daha doğru olacak olanı dövmektir. Dini temeldeki ideolojik devletin olumsuzluğuna örnek olarak, yönetimsel açıdan İslami olmadığı konusu tartışılmayacak kadar açık olan Abbasi döneminden örnek vermek ne kadar doğrudur? Bu durum, ictihad ve fetvaları ile Müslüman halkın sorunlarına çözüm getirmiş mezhep imamlarının yaptıkları işin doğru olmadığını, tarihte yaşanmış mezhep savaşlarını gerekçe göstererek, savunmak gibi bir şeydir. Yani mezhep imamları olmasaydı mezhepler olmayacaktı, mezhepler olmasaydı mezhep savaşları da çıkmayacaktı demek gibi…? Dini temeldeki bir ideolojiyi ele aldığımızda, bize göre yanlış uygulama ve yorumları mı baz alacağız yoksa olabilecek en güzel en doğru şeklini mi?
Toplumsal şartları esas alırsak, yaşadığımız toplum özelinde, özgür bir toplumun inşası için özgürlük ortak paydasında verilecek olan bir mücadele stratejisi, en doğru yol ve metod olabilir. Bana göre bu proje doğruluğunu diğer yöntem ve stratejilerin yanlışlığından değil vakıanın (Toplumsal şartlar) kendisinden almaktadır. Dolayısı ile bu projenin altını doldurmaya çalışırken başka zemin ve zamanlarda daha doğru olacak olan yöntem ve metodları eleştirmenin, kötülemenin projeye bir katkısı olmayacağını ve de yanlış olduğunu savunuyorum. İtirazım projeye değil projenin altını doldururken kullandığımız kavram ve argümanlarla ilgilidir. Hedef kadar hedefe giden yol da önemli, projenin hedeflediği sonuç kadar projenin temellendirildiği argümanlar da önemli.
Thank you for visiting our website wich cover about Felsefe. We hope the information provided has been useful to you. Feel free to contact us if you have any questions or need further assistance. See you next time and dont miss to bookmark.